Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Ο Χρόνος αποστασιοποιεί τα συναισθήματα...

Καλησπέρα σας...

Οι μέρες κυλούν εντελώς βαρετά και περιμένω να δω αν τελικά θα κάνω και εγώ λίγες μέρες διακοπές...

Για να δούμε...

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση είναι το e-mail που έλαβα πριν μερικές μέρες από την καλή μου νεράιδα και θέμα το χρόνο και τα συναισθήματά μας.

Αλήθεια, πως μπορείς να "μειώσεις" την εκτίμηση και την αγάπη που έχεις για έναν άνθρωπο;

Όλοι μας ξέρουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που αποδεικνύονται ανάξιοι της εκτίμησης και της αγάπη μας αλλά τι γίνεται όταν πρέπει να βάλεις όρια στην αγάπη & την εκτίμηση;

Σύμμαχο σε αυτή την προσπάθεια, όπως επισήμανε σωστά η νεράιδα, είναι ο Χρόνος, ο οποίος διαχωρίζει την λογική και το συναίσθημα, αργά και βασανιστικά αλλά τελικά το καταφέρνει.

Ωστόσο, για να γίνει αυτό πρέπει να πονέσεις, να νιώσεις τη ψυχή σου να "αιμορραγεί" γιατί τελείωσε κάτι, είτε ξαφνικά είτε ολοκληρώθηκε ο κύκλος του.
Σε κανέναν δεν αρέσει ο πόνος,η θλίψη, το δάκρυ αλλά έτσι γινόμαστε πιο σκληροί, πιο δυνατοί και βλέπουμε ποιους ανθρώπους έχουμε δίπλα μας...

γιατί είμαστε όλοι περαστικοί στις ζωές των άλλων...

Κλείνοντας, θέλω ν'αναφέρω ακριβώς τη φράση της καλής μου νεράιδας μιας και έχει απόλυτο δίκιο.

"άφησε το χρόνο να κυλήσει κι αυτός θα σου δείξει τη θέση που θα έχει στη ζωή σου εκείνο το αξιόλογο πλάσμα" ...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Μακάρι να σ'έχω πάντα δίπλα μου να μου δίνεις λίγη από τη ηρεμία σου, γλυκιά και αγαπημένη μου νεράιδα...

υγ.2. Αφήστε το χρόνο να κυλήσει και τις πληγές σας πρόκειται να κλείσει...

υγ.3. Δώστε ένα λουλούδι σε κάποιον που αγαπάτε, κι εκείνος θα εκτιμήσει την ομορφιά της ψυχής σας...

υγ.4. Οι φίλοι μένουν στις δύσκολες στιγμές, όλοι οι άλλοι φεύγουν...

2 σχόλια:

Neraida είπε...

Είναι ο χρόνος σκληρός και αδυσώπητος στο πέρασμά του. Κάθε άνθρωπος που κατεβαίνει από το βαγόνι μας αφήνει ένα ίχνος που πάντα θα μας τον θυμίζει, αλλά δεν είναι πια εκεί!
Ωφελεί να κλαίμε για την απουσία του; Ωφελεί να λυπούμαστε για όλα αυτά που ζήσαμε και χάθηκαν πια; Όχι, όχι τίποτε δεν είναι εύκολο. Και πονάει και θλίβει και αφήνει σημάδια στις ψυχούλες μας. Απλώς, επιχειρώ να το θέσω σε μια πιο "μαθηματική" βάση, μήπως και αυτό στερεώσει την ψυχούλα μας.
Προσωπικά πιστεύω ότι τα πάντα είναι μια συνήθεια, άλλοτε γλυκιά και άλλοτε πικρή. Αυτό που απαιτείται σε δύσκολες στιγμές είναι η διακοπή της συνήθειας. Γι' αυτό προβάλλω το Χρόνο ως το "εργαλείο"-οδηγός στη διακοπή αυτής της συνήθειας. Αυτός είναι που έρχεται γλυκά γλυκά και τα απαλύνει όλα. Όχι βίαια, όχι σπασμωδικά, αλλά γλυκά.
Κλείνω με τη φράση (τη δανείζομαι) "...κι αν δεν μπορείς τη ζωή σου να κάνεις όπως τη θέλεις, τούτο τουλάχιστον προσπάθησε: μην την εξευτελίσεις". Γι' αυτό συνεχίζουμε το ταξίδι μας στο χρόνο με αξιοπρέπεια και σεβασμό προπάντων στον εαυτό μας. Να' σαι καλά Μπιγκάκο,Σύγχρονε Ρομπέν, και με ψηλά το κεφάλι συνέχισε το δικό σου ταξίδι.

Prisoned Soul είπε...

Σχόλιο πάνω στο υστερόγραφο 4: οι φίλοι φαίνονται στις καλές στιγμές, που δεν θα δείξουν ζήλια και θα χαρούν με τη χαρά σου,ο καθένας σε μια στιγμή δύσκολη θα σου πει έναν καλό, παρηγορητικό λόγο.